Ο συγγραφέας ξεκινάει με την παραδοχή πως η διακυβέρνηση μιας πόλης, μιας περιφέρειας, μιας χώρας δεν μπορεί να είναι διαχρονικά στατική, αλλά οφείλει να διαποτίζεται από το εκάστοτε αναγκαίο κύμα μεταρρυθμίσεων, που αφορά τη μέθοδο σχεδιασμού και εφαρμογής των δημόσιων πολιτικών, τη δομή, τις λειτουργίες και το ανθρώπινο δυναμικό της δημόσιας διοίκησης. Ένα κύμα μεταρρυθμίσεων σε όλα τα επίπεδα της δημόσιας διοίκησης: κεντρικής και περιφερειακής διοίκησης, νομαρχιακής και τοπικής αυτοδιοίκησης. Αξιολογώντας τις αλλαγές της ελληνικής δημόσιας διοίκησης, ο συγγραφέας εκτιμά ότι η Γ΄ Ελληνική Δημοκρατία στην τριακονταετία 1975-2004 χαρακτηρίζεται από το πρώτο κύμα μεταρρυθμίσεων και ότι από το 2000 φαίνεται να έχει αρχίσει, έστω διστακτικά, το δεύτερο, στο οποίο εμπεριέχονται οι προκλήσεις που θα οδηγήσουν, ίσως μετά το 2015, στην υπέρβασή του από το τρίτο κύμα μεταρρυθμίσεων. Στη συνέχεια, αφού παρουσιάσει τις παθογένειες του πολιτικού και διοικητικού συστήματος, τις ιδιοτυπίες του ελληνικού δημόσιου μάνατζμεντ και το "διάλογο κουφών" μεταξύ πολιτικής και κοινωνίας, αξιολογεί τις σημαντικότερες δημόσιες πολιτικές και μεταρρυθμίσεις της περιόδου 1975-2004. Τέλος, διατυπώνει την εκτίμηση ότι μια σημαντική μεταρρύθμιση δεν μπορεί παρά να αφορά, ταυτόχρονα, κοινωνία - πολιτική - διοίκηση, αυτό που ο συγγραφέας ονομάζει "συστημική συζυγία" πολιτικού - διοικητικού - κοινωνικού συστήματος. Σήμερα φαίνεται να υπάρχει μια τέτοια συστημική συζυγία που ευνοεί το δεύτερο κύμα μεταρρυθμίσεων.